Για τουλάχιστον ένα από τα πιο κοινά πουλιά της Βόρειας Αμερικής, το κελάηδημα με σκοπό το ζευγάρωμα, δεν αποτελεί μόνο ερωτικό κάλεσμα, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από τους ερευνητές του πανεπιστημίου Johns Hopkins. Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι η δυνατότητα για τραγούδι των αρσενικών πτηνών με την κοινή ονομασία ''ψαρόνι'
Για τουλάχιστον ένα από τα πιο κοινά πουλιά της Βόρειας Αμερικής, το κελάηδημα με σκοπό το ζευγάρωμα, δεν αποτελεί μόνο ερωτικό κάλεσμα, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από τους ερευνητές του πανεπιστημίου Johns Hopkins. Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι η δυνατότητα για τραγούδι των αρσενικών πτηνών με την κοινή ονομασία ''ψαρόνι'' (Sturnus vulgaris), αποτελεί ένδειξη της κατάστασης του ανοσοποιητικού συστήματος του ατόμου και κατά συνέπεια της καταλληλότητάς του για το ζευγάρωμα.
Τα στοιχεία αυτά θα μπορούσαν να εξηγήσουν ως ένα σημείο και τη συμπεριφορά των θηλυκών ατόμων, τα οποία λαμβάνουν υπόψη το τραγούδι του αρσενικού για την επιλογή των συντρόφων τους. Η συμπεριφορά αυτή ενισχύει την άποψη πως η εξελικτική διαδικασία έχει βρει τρόπους κατά τους οποίους μπορεί και εξαφανίζει εκείνα τα άτομα που δεν είναι σε θέση για αναπαραγωγική επιτυχία.
Η υπόθεση της ελλατούμενης ανοσοεπάρκειας (Immunocompetence Handicap Hypothesis, ICHH) θεωρεί ότι τα αρσενικά άτομα με την μικρότερη αναπαραγωγική δυνατότητα, αποτρέπονται από τη διαδικασία του ζευγαρώματος, παράγοντας ένα σήμα που αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο της μεγάλης πιθανότητας για αναπαραγωγική αποτυχίας, σύμφωνα με τον Deborah Duffy υπεύθυνο της μελέτης. Η έρευνα αυτή πρόκειται να δημοσιευτεί στις 22 Απριλίου στα πρακτικά της Royal Society of London. Συνεργάτης του Deborah Duffy είναι ο Greg Ball, καθηγητής ψυχολογίας στο Krieger School of Arts and Sciences του πανεπιστημίου John's Hopkins.
Ο Deborah Duffy και οι συνεργάτες του μελέτησαν το τραγούδι 16 ενήλικων αρσενικών ατόμων του είδους Sturnus vulgaris σε ένα υπαίθριο κλουβί. Διαπίστωσαν ότι τα πουλιά εκείνα που είχαν καλύτερο κελάηδημα (διάρκεια και συχνότητα τραγουδιού) είχαν και το καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα. Σύμφωνα με τον Greg Ball, η κατανόηση της διαδικασίας επιλογής των συντρόφων, είναι ουσιαστική στη διαδικασία της εξέλιξης. Τα θηλυκά διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην επιλογή του συντρόφου στην άγρια ζωή και αυτό επιδρά σημαντικά στο ποια γονίδια τελικά θα εμφανιστούν μελλοντικά στον πληθυσμό. Οι ερευνητές προσπαθούν να συσχετίσουν την επιλογή του συντρόφου από τα θηλυκά με την κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η υπόθεση της μειωμένης ανοσοεπάρκειας προτάθηκε για πρώτη φορά το 1992 από τους ερευνητές Ivar Folstad και Andrew John Karter του πανεπιστημίου Tromso της Νορβηγίας. Οι επιστήμονες αυτοί τότε πίστευαν ότι φυσιολογικοί παράγοντες όπως οι ορμόνες, που βοηθούν τα αρσενικά πουλιά να μοιάζουν με τους ιδανικούς συντρόφους καταστέλουν το ανοσοποιητικό σύστημα αυτών των ατόμων με αποτέλεσμα να έχουν μικρότερη αναπαραγωγική επιτυχία.
Για μερικά πτηνά το χρώμα των φτερών και η έντονή τους παρουσία δηλώνει και τη δυνατότητα για επιτυχημένη αναπαραγωγή, χωρίς όμως αυτό μέχρι σήμερα να έχει τεκμηριωθεί.